ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΓΟΝΑΤΟΣ ΡΗΞΗ ΠΡΟΣΘΙΟΥ ΧΙΑΣΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΣΟΥΤΣΑΝΗΣ

Ρήξη Πρόσθιου Χιαστού

Ο πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος είναι ένας από τους βασικούς σταθεροποιητές του γόνατος και η ρήξη του είναι πάντα τραυματικής αιτιολογίας, συνήθως κατά τη διάρκεια αθλητικής δραστηριότητας. Συχνά συνοδεύεται από ρήξη του μηνίσκου ή κάποιου άλλου συνδέσμου. Πολύ συχνά τη στιγμή του τραυματισμού ακούγεται έναςήχος, υπάρχει έντονος πόνος, η βάδιση γίνεται με δυσκολία και το γόνατο αρχίζει να πρήζεται.
Η απώλεια του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου προκαλεί αστάθεια που μπορεί να μην είναι τόσο έντονη κατά τη διάρκεια των απλών καθημερινώνενασχολήσεων όσο κατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων.
Έχει διαπιστωθεί,επίσης, ότι το 60% των ασθενών με έλλειψη του πρόσθιου χιαστού θα υποστεί και ρήξη μηνίσκου ή κάποια οστεοχόνδρινη βλάβη στην 3ετία, εάν αυτή δεν έχει συμβεί από την πρώτη στιγμή, ενώ μακροχρόνια θα προκληθεί εκφυλιστική οστεοαρθρίτιδα.
Η αποκατάσταση της βλάβης γίνεται με αρθροσκόπηση,η οποία αποτελεί την καλύτερη επιλογή σε ασθενείς που η αστάθεια του γόνατος προκαλεί κλινικά προβλήματα.Η τεχνική ονομάζεται συνδεσμοπλαστική πρόσθιου χιαστού συνδέσμου, έχει άριστα αποτελέσματα και επιτυγχάνεται με τη τοποθέτηση μοσχεύματος.Ταυτόχρονα αντιμετωπίζονται και όλες οι άλλες πιθανές βλάβες.
Οι δυο τύποι μοσχευμάτων που χρησιμοποιούνται πιο συχνά παγκοσμίως, ακόμα και σε αθλητές υψηλού επιπέδου, είναι  ο επιγονατιδικός και οι τένοντες του ισχνού και του ημιτενοντώδους.
Στις περιπτώσεις πολλών συνδεσμικών βλαβών και όταν τα μοσχεύματα από τον ίδιο τον ασθενή δεν επαρκούν, τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούνται και μοσχεύματα από τράπεζες μοσχευμάτων.Τα τεχνητά μοσχεύματα, για τα οποία υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός τη δεκαετία του '80 που πρωτοεμφανίσθηκαν, έχουν πλέον εγκαταλειφθεί, λόγω του υψηλού ποσοστού αποτυχίας τους.
Η διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο για την αποκατάσταση της ρήξης του χιαστού συνδέσμου με αρθροσκόπηση είναι 1μεραΟ ασθενής σηκώνεται αμέσως και βαδίζει, αρχίζοντας σύντομα ένα πρόγραμμα αποθεραπείας.
Η επάνοδος σε αθλητικές δραστηριότητες γίνεται μετά από 6 μήνες, χρόνος που είναι απαραίτητοςγια τη βιολογική ωρίμανση του μοσχεύματος. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα ακολουθείται ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα αποθεραπείας, με σκοπό τη μυϊκή ενίσχυση.